Թվում էր, թե հայ հասարակական-քաղաքական դաշտում արդեն բավականին շատ տարաձայնություններ կան, սակայն անցած շաբաթ նոր բանավեճ սկսվեց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին սատարող, արևմտամետ կողմնորոշում ունեցող կուսակցության ղեկավար Արման Բաբաջանյանի և նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանի միջև։
Ապրիլի 8-ին Բաբաջանյանը Facebook-ում գրառում կատարեց՝ մեղադրելով նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին և Վարդան Օսկանյանին՝ 2007թ. ամերիկացի դիվանագետների հետ ունեցած հանդիպման ժամանակ ԱՄՆ Կոնգրեսում Հայոց ցեղասպանության բանաձևի ընդունումը խոչընդոտելու պատրաստակամության մեջ, եթե Թուրքիան բացեր հայ-թուրքական սահմանը կամ վերագործարկեր Կարս–Գյումրի երկաթուղին։
Բաբաջանյանի մեջբերումը մասամբ խեղաթյուրված էր․ ըստ Բրայզայի՝ Օսկանյանն ասել էր, որ եթե Թուրքիան իրական քայլեր անի՝ սահմանը բացելով, ինքը պատրաստ կլինի Վաշինգտոն մեկնել և փորձել համոզել հայամետ լոբբիներին չաջակցել բանաձևին։ Սա ներկայացված է WikiLeaks-ի կողմից հրապարակված ամերիկյան դիվանագիտական զեկույցում։
Մեդիայում և հանրային հարթակներում արձագանքները չուշացան․ ապրիլի 10-ին Օսկանյանը խիստ պատասխանեց՝ մեղադրելով Բաբաջանյանին փաստերը խեղաթյուրելու մեջ և շեշտելով, որ հրապարակված փաստաթղթում նման մեջբերում չկա։ Սակայն ըստ փաստերի ուսումնասիրության՝ պարզ է դառնում, որ Բաբաջանյանը հիմնվել է երկու տարբեր զեկույցների վրա՝ 2007թ․ մարտի 28-ի և հուլիսի 30-ի հանդիպումներից։ Նրա հրապարակած հատվածները տարբեր աղբյուրներից էին, ինչը, ամենայն հավանականությամբ, և առաջացրեց Օսկանյանի զայրույթը։
Բրայզայի երկրորդ զեկույցում, որը գրվել է Քոչարյանի, Օսկանյանի և նախագահի օգնական Վիգեն Սարգսյանի հետ հանդիպումից հետո, նշվում է, որ Հայաստանի ղեկավարները պատրաստ էին լրջորեն մտածել բանաձևից հրաժարվելու մասին, եթե Թուրքիան իրական քայլեր ձեռնարկի սահմանի բացման ուղղությամբ։ Քոչարյանը նույնիսկ ասել էր. «Ինձ պետք չէ բանաձևը։ Ինձ պետք է բաց սահման և առևտրային հավասարակշռություն Թուրքիայի հետ»։
Բաբաջանյանը, օգտվելով այս հայտարարություններից, մեղադրել է նախկին ղեկավարներին՝ մեղադրելով, որ նրանք պատրաստ էին զոհել Սփյուռքի պայքարը և Հայոց ցեղասպանության հիշողությունը՝ հանուն սահմանների բացման։ Օսկանյանը, ի պատասխան, պնդել է, որ իր մեկնաբանությունները կեղծ են ներկայացվել։
Ամեն դեպքում, պարզ է, որ քաղաքական շահերի բախման պայմաններում պատմական փաստաթղթերը հաճախ օգտագործվում են՝ ամրապնդելու ներկա վեճերը։ Սակայն երբ ներկայիս իշխանությունը հայտարարում է, որ ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը այլևս արտաքին քաղաքականության առաջնահերթություն չէ, դժվար է անաչառությամբ մեղադրել միայն նախկիններին։
Այս պատմության ընթացքում ակնհայտ է դառնում մեկ կարևոր բան. քաղաքական դիրքորոշումները հաճախ փոփոխական են, իսկ անցյալը՝ շահարկելի։ Եվ ինչպես հայտնի արտահայտությունն է ասում՝ «Նրանք, ովքեր ապակե տներում են ապրում, չպետք է քարեր նետեն»։